ARZU'nun Köşesi   İçimizdeki Çocuğu Kırmamak Çocukların gözlerinde bir ışık vardır. Saf, hesapsız, çıkarsız bir sevgiyle bakan, sorgusuz güvenen bir ışık. Bir çocuğun gülüşü dünyadaki en gerçek şeydir belki de. Ne yazık ki, büyüdükçe o ışık giderek soluyor. Toplumun kuralları, öğretileri, beklentileri derken çocukken sahip olduğumuz o içtenlikten uzaklaşıyoruz. Çocukken en küçük şeyler bile mutlu ederdi bizi. Bir balon, bir dondurma, yağmurda ıslanmak ya da gökyüzüne bakıp şekiller hayal etmek… Oysa büyüdükçe mutluluk daha zor ulaşılır bir şeye dönüşüyor. Daha çok şeye sahip olsak da o eski saf sevinci bulmakta zorlanıyoruz. Peki neden? Çünkü büyüdükçe, içimizdeki çocuğu incitiyoruz. Toplum bize nasıl olmamız gerektiğini öğretiyor; gülüşümüzü kontrol altına alıyor, hayallerimizi küçümsüyor, duygularımızı saklamayı öğütlüyor. “Büyüdün artık, çocuk gibi olma” diyorlar. Oysa içimizdeki çocuk, en saf halimizdir. İçimizdeki çocuğu korumanın yolları var aslında. Küçük şeylerden mutlu olmayı unutmazsak, gülmeyi ertelemeyip sık sık yaparsak, yargılamadan sevmeyi başarabilirsek belki de o masumiyet bizden hiç gitmez. Çocukken çok sevdiğimiz şeyleri yapmaya devam edersek – mesela resim yapmak, müzik dinlemek, oyun oynamak ya da hayal kurmak – içimizdeki çocuğu yaşatabiliriz. Unutmayalım ki içimizdeki çocuk ne kadar mutlu olursa, biz de o kadar gerçek oluruz. O çocuğu kırmadan, ona kulak vererek yaşamaya devam edelim. Çünkü dünya, çocukların sevgisiyle ve içimizde yaşattığımız o saf mutlulukla daha güzel bir yer olabilir.