ARZU'nun Köşesi
OLGUN YÜREKLER ŞEHRİ
Hiçkimsem yok benim, kimsesizim ben,
Ne arayanım var ne soranım.
Hasret kaldım bir sarılmaya,
Bir küçüğün gözlerindeki sevgiye…
Pencereden baktığımda,
Yanlızlığını unutmaya çalışan beyaz saçlı insanlar var.
Burası olgun yürekler şehri,
Burası unutulmuşluk diyarı…
Bir zamanlar hayat bizdik,
Sevdik, büyüttük, var ettik…
Şimdi sessiz duvarlar arasında,
Kendi sesimizi dinler olduk.
Unutmayın bizi,
Biz de vardık, biz de yaşadık!
Bir selam, bir gülümseme, bir dokunuş,
Yılların yükünü hafifletir biraz…
